Historia
Stadion Miejski im. Henryka Reymana – historia
Już od pierwszych chwil, kiedy w 1906 roku założono Wisłę Kraków, jej właściciele dążyli do posiadania własnego stadionu. Cel ten udało się osiągnąć w 1914 roku, gdy otwarto Park Sportowy na Oleandrach. Obiekt ten funkcjonował jednak bardzo krótko, a w dziejach zapisał się przede wszystkim jako miejsce wymarszu Pierwszej Kompanii Kadrowej. W 1922 roku otwarty został drugi stadion Wisły, zlokalizowany wzdłuż alei 3 Maja.
Od założenia klubu, do lat pięćdziesiątych Białej Gwieździe zdarzało się też rozgrywać domowe mecze w Parku Jordana, na Błoniach Krakowskich, na terenie toru wyścigów konnych, na boisku pozlotowym TG Sokół, na boisku w parku gier Cracovii, w Parku Sportowym Juvenia czy na stadionach Jutrzenki Kraków, Makkabi Kraków i Garbarni Kraków.
Ostatecznie w 1953 roku, w miejsce stadionu żużlowego, wybudowano obiekt, na którym Wisła Kraków rozgrywa do dziś swoje mecze. Na przestrzeni ponad 70 lat obiekt przechodził liczne modernizacje, natomiast niezmiennie znajduje się on w tym samym miejscu.
Zwieńczeniem wieloletnich starań była budowa obiektu, którego cechą charakterystyczną były tzw. bramy brandenburskie, znajdujące się za bramkami. Stadion jak na tamte czasy był bardzo nowoczesny. Na widowni zasiąść mogło 30.000 widzów. Z czasem przybyły również inne obiekty, np. basen czy hale sportowe. W czerwcu 1972 roku zamontowano maszty oświetleniowe. Natężenie światła szacowano w granicach 700lx, co wówczas starczało dla telewizji czarno-białej.
Obiekt był areną wielu niesamowitych widowisk sportowych. Do jednego z najważniejszych należy mecz w pucharze UEFA z drużyną Celtic Glasgow. Właśnie podczas tego spotkania, 29 października 1976 roku, padł rekord frekwencji na Stadionie Miejskim. 45 tysięcy widzów oglądało, jak Wisła pokonuje utytułowanego rywala.
Stadion w tej formie służył ponad 30 lat, natomiast został mocno wyeksploatowany. Koniecznym stał się generalny remont całości. W 1985 roku zburzono sektory I, II, III, IV i V (zachodnia trybuna główna). Stało się tak w związku z planami budowy nowej trybuny. Wygospodarowanych pieniędzy wystarczyło jednak tylko na remont szatni, wywiezienie ziemi spod starej trybuny zachodniej, wykonanie fundamentów pod nowe sektory oraz na projekt całego stadionu. Był to zaledwie pierwszy etap przebudowy (docelowo zaplanowano ich pięć, zakończenie prac planowano w 1996 roku), a i tak nie udało się go dokończyć. Kibice przez jedenaście lat musieli oglądać brudną, zniszczoną ścianę i doły w ziemi.
Kolejne działania zostały podjęte już w latach dziewięćdziesiątych. Nasyp od strony Parku Jordana (trybuna wschodnia) wyłożony został ciągiem 22 rzędów, rozebrane zostały maszty oświetleniowe, a w 1996, po jedenastu latach wznowiono prace nad sektorami A i B (pieniądze wyłożył Totalizator Sportowy oraz Urząd Kultury Fizycznej). Maszty zdemontowano, z kilku powodów. Najważniejszy powód to taki, że od kilku lat nie działały. Nawet gdyby świeciły to i tak nie nadawałyby się do użytku. Wprowadzenie telewizji kolorowej, wymogło posiadanie oświetlenie minimum 1.200lx, na potrzeby transmisji. Wykonawcami trybuny były firmy Hydrotrest i Realbud.
7 marca 1998, podczas meczu ligowego z GKS Katowice, kibice zasiedli na nowej trybunie A i B. Trybuna ta została zbudowana z fatalnej jakości materiałów, a jej wykonawcy nie przyłożyli się należycie do budowy. W efekcie już po dekadzie, trybuna groziła zawaleniem.
Cztery miesiące po otwarciu trybuny A i B, sektor C pokryty został krzesełkami (ok 4.800 miejsc). Jeszcze tego samego roku bieżnię zlikwidowano pod nowymi sektorami, natomiast w następnym zniknęły wały ziemne, tworzące niegdyś trybuny łukowate. Obiekt mocno się zmienił, jedyne co przypominało iż to nadal ten sam stadion to wspomniane już „bramy brandenburskie”.
Coraz wyższe wymogi UEFA a także PZPN sprawiły, że na stadionie musiały się odbyć kolejne inwestycje. W styczniu 2002 roku rozpoczęto natomiast montaż oświetlenia. Zainstalowane lampy dawały 1.700lx, co na owe czasy w zupełności wystarczało. Pierwszy mecz przy nowym oświetleniu rozegrano 19 kwietnia 2002. Wisła pokonała w nim Polonię Warszawa 4:1.
W sezonie 2002/2003, kiedy Wisła jak burza przechodziła kolejne szczeble pucharu UEFA, zapadła decyzja o instalacji podgrzewania murawy. 2 czerwca 2003 roku, firma Swietelski przystąpiła do robót ziemnych. Na murawę wjechały koparki i spychacze. Po kilu dniach stara darń została ściągnięta, a ziemia wybrana. Zainstalowane zostały systemy grzewcze i tym samym Wiślacki obiekt stał się pierwszym (po wielu latach) w Polsce, który taką instalację posiadał. Prace zostały zakończone w nocy z 24 na 25 czerwca. Murawa ta prezentowała prawdziwie światowy poziom. Całość inwestycji szacuje się na 2-3 mln zł.
22 października 2004 roku, o godzinie 10:00, miało miejsce uroczyste otwarcie przebudowy stadionu. Prezydent Miasta Krakowa Jacek Majchrowski oraz kapitan Wisły Kraków Maciej Żurawski dokonali symbolicznego wbicia łopaty pod nową trybunę.
Stadion budowany był etapami. Pierwsza przyszła trybuna południowa, po niej północna i pawilon multimedialny w południowo-zachodnim narożniku. Obie stały się rozpoznawalne dzięki masywnej żelbetowej konstrukcji i biegnącym na przedpola odciągom dachu. Każda z trybun za bramkami składa się z pięciu podobnych konstrukcyjnie segmentów, z którymi wiąże się podział jednopoziomowe widowni na sektory.
Dwie pozostałe trybuny są dwupoziomowe i były budowane do października 2011. Koncepcja modernizacji stadionu z początku XXI wieku ewaluowała na przestrzeni kolejnych lat w związku z walką Krakowa o Euro 2012. Efektem zmian projektu jest wzrost pojemności względem wstępnych założeń. Trybuny za bramkami powstały według pierwszej wizji Studia Architektonicznego i są wyraźnie mniejsze, z uboższym zapleczem. Z kolei dwupoziomowe trybuny wzdłuż boiska pozwoliły obiektowi przekroczyć wymaganą w związku z Euro 2012 granicę 30 tysięcy miejsc.
Oficjalnie pierwszym meczem z otwartymi wszystkimi nowymi trybunami było ligowe spotkanie z Jagiellonią Białystok (15 października 2011).
W 2012 roku, podczas rozgrywanych w Polsce Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012, stadion pełnił funkcję bazy treningowej dla reprezentacji Holandii.
Stadion przy ulicy Reymonta służył nie tylko Wiśle. Kilkukrotnie swoje mecze w roli gospodarza rozgrywały tutaj inne krakowskie drużyny, przykładowo Cracovia w latach 60-tych, czy Garbarnia w sezonie 2018/19.
Trzynaście razy oficjalne mecze rozgrywała tutaj także Reprezentacja Polski, a jej mecze gromadziły liczną widownię
Od 2008 r., gdy był jeszcze w budowie, obiekt nosi mię Henryka Reymana, najlepszego strzelca w historii Wisły.
Ostatnia gruntowna modernizacja Stadionu została przeprowadzona pod nadzorem Zarządu Infrastruktury Sportowej w Krakowie w związku z organizacją Igrzysk Europejskich Kraków-Małopolska 2023. Realizacji inwestycji przyświecały trzy główne cele: poprawa estetyki obiektu Stadionu jego energochłonności oraz bezpieczeństwa.
Plany na przyszłość
Modernizacja stadionu miejskiego będzie kontynuowana także w kolejnych latach
Zakres planowanej inwestycji obejmuje budowę trzech parkingów, w tym dwóch nadziemnych od strony północnej oraz jednego nadziemnego z częścią podziemną od strony południowe. Część budynku od strony północnej, oprócz powierzchni parkingowej, przeznaczona jest na strefę obsługi mediów z częścią gastronomiczną. Ponadto inwestycja zakłada budowę boiska wielofunkcyjnego wraz z trybuną oraz stref ogólnodostępnych dla mieszkańców w formie placów i tarasów widokowych od strony południowej Stadionu Miejskiego im. Henryka Reymana (al. 3 Maja).
Realizacja inwestycji będzie możliwa po zabezpieczeniu środków w budżecie miasta Krakowa oraz po pozyskaniu środków zewnętrznych.
